Tanji. Sama już nazwa wioski brzmi egzotycznie, uruchamiając z automatu wyobraźnie o niej. Do tego opowieści i przeżycia innych, które przeczytałem przed wylotem do Gambii. Nie mogłem się oprzeć pokusie, aby czym prędzej zmierzyć się z nią. Z tą wioską przy oceanie, w której każdego dnia ludzie odbierają to co natura daje. Idąc do niej plażą, z daleka widać, jak tętni życie przy brzegu. Paradoksalnie centrum Tanji znajduje się z dala od największego i zarazem jedynego skrzyżowania w wiosce. Teraz już wiem dlaczego tak jest.
TANJI WABI KOLORAMI…
Piękne łodzie rybackie i stroje mieszkańców Tanji w nieskończonej palecie barw kuszą aby podejść bliżej. Wszystko na pierwszy rzut oka wydaje się być piękne i takie jest, ale choć jedno przyjemne dla oka, to drugie drażniące dla nosa. Zaczyna się wir wrażeń i niespójności, bo kolory przyciągają i wabią do siebie, by w tym samym momencie zapach budził odrazę.
Trzeba w to wszystko wejść, zmierzyć się z tym, nie zważając na zapach, który nie odpuści. Jest nierozerwaną częścią Tanji. Dobrze, że moja ciekawość jest silniejsza od tego zapachu, choć z każdą minutą odczuwam jego ciężar i lepkość. Dociera do mnie fakt, że jestem w tym miejscu, że patrzę no to, a nie oglądam w TV. Przestanę teraz pisać o zapachu, odejdę od tego. Tak będzie lepiej. Zostanę tylko przy obrazie i jego intensywności, choć dostrzegam tu coś jeszcze. Widzę ludzi, obserwuję ich. Patrzę na ich codzienność, która zapewne zawsze wygląda tak samo. Stoję wpatrzony w ich prozę życia i kolejny raz ja doświadczam swojego. Miejsce pobudza mnie do przemyśleń. Surowa ocena tego co mam, na co narzekam. Już swoje wiem i obym o tym pamiętał kiedy wrócę do swojej codzienności. Pewnie i tak przyjdzie czas, że będę ją uważał za nudną, przewidywalną, ale będę się cieszyć, taką jaką mam. Bo ona jest moja i ja decyduje jak będą wyglądać moje szare dni. Stoję jeszcze przez chwilę, może trochę dłużej. Dokładnie tak jak oni wpatrzony w ocean. Ja jednak nie czekam, ja stoję i myślę…
TANJI. COŚ JEST W TYM MIEJSCU, ŻE WRACAM TRZY RAZY
Jeden raz to dla mnie za mało, choć teraz wiem, że po tych trzech kolejnych dalej czuję niedosyt. Przy tylu bodźcach, które niemalże bombardują z każdej strony, trudno jest dostrzec wszystko i nie ma znaczenia, że snucie się między nimi trwa godzinami. Przychodzi moment, kiedy dokuczliwy zapach znika, bądź to już przyzwyczajanie i pojawia się coś nowego. To smaki gambijskiej kuchni i chęć spróbowania tego co ocean daje. Głód z pragnieniem jest silniejsze i miejsce nie ma teraz znaczenia. Kiedy już nastąpi zaspokojenie można iść dalej, aby doświadczać życia. Teoretycznie można przechodzić niezauważonym- bo oni mają tutaj swoje życie. Mimo iż jest się “białym” i wyróżniać się z tłumu będzie, to ważne aby im nie przeszkadzać. Być między nimi tak jak te ptaki, które latają między głowami. Przechodzić, obserwować i jeszcze raz nie przeszkadzać, bo biały tu będzie tylko na chwilę, a dla nich tu toczy się całe życie.
CZAS, KTÓRY WYZNACZA NATURA
Tutaj widzę różnicę w posiadaniu… My mamy zegarki na rękach, a oni to mają czas. Tempo życia, rytm dnia wyznacza słońce oraz łodzie wypływające i wracające z połowów. I tak każdego dnia jedni wypływają za horyzont by inni mogli na nich czekać, z nadzieją, że właśnie dzisiaj będzie jeszcze więcej ryb niż wczoraj. Tymczasem przy brzegu toczy się życie towarzyskie, biznesowe, pewnie i polityczne. Kobiety skryte w cieniu, prowadzą jakieś dyskusje. Inne krzyczą, gestykulują i śmieją się. Wszystko na lekko pochylonym brzegu, z którego każdy posiada świetny punkt obserwacyjny, nie tylko na ocean, ale również na to co dzieje się dookoła. Mam wrażenie, że nic im nie umknie- szczególnie błąkający się biały, któremu jednak spokojnie przejść nie dadzą. Cały dzień wśród ludzi, którzy czekają na powrót tych, co zniknęli za horyzontem. I tak do końca dnia, nim słońce zajdzie, by rano znów wszystko działo się od nowa.
Zaszło słońce za horyzont i ten dzień trzeba nazwać: “wczoraj”, a to już historia. Będzie też też jutro, które kryje w sobie tajemnicę. Dzisiaj jest darem losu a darami trzeba się cieszyć. Łapmy więc chwilę. Tu i teraz. Zróbmy coś dzisiaj dla siebie. A może żyjmy jakby jutra miało nie być i miejmy tyle marzeń, jakby dane było żyć nam wiecznie…
Previous Post
GAMBIA... Oderwać się do krainy uśmiechu
Next Post
PROJEKT PEŁNĄ GAMBIĄ... w poszukiwaniu Ambasadorów Uśmiechu
8 komentarzy
Niesamowita feeria barw! Przeniósłbym się tam, żeby zobaczyć to na własne oczy!
Co Ci będę mówić, wiesz jak to się robi. Tak więc pakuj się 🙂
W dalekich podróżach nachodzą mnie podobne refleksje. Szczególnie w małych miastach – proste czynności, uśmiech na twarzy, dobroć z twarzy i życzliwość. W takich momentach chyba najbardziej uwypukla się, jak mało potrzebujemy, jak dużo dążymy posiadać. Fajnie, że czasem wybieramy jednak doświadczać i się dzielić. Zdjęcia jak zawsze mega.
Można jeździć, zwiedzać i doświadczać. Ważne aby jednak coś z tego czerpać, a nie tylko na pytanie jak było w Afryce, odpowiadać będziemy, że Afryka jak to Afryka, gorąco było 🙂 Zdjęcia mega? Jak zawsze dziękuję 🙂
Jeżeli ktoś spytałby mnie się jak wygląda afrykańskie wybrzeże to mam w głowie mniej więcej takie same obrazy jak przedstawione na Twoich zdjęcia. Tłum ludzi odziany w mega kolorowe stroje, do tego harmider i specyficzny “aromat” unoszący się w powietrzu. Ten rozgardiasz, bałagan i wielobarwność stanowi doskonały plener.
Jak było z kwestią robienia zdjęć? Pozwalali bez problemu? zasłaniali się? czy byli obojętni lub wręcz zafascynowani że jakiś biały chce im zrobić zdjęcie?
Można rzec, że poukładany bałagan lub artystyczny nieład 🙂 Jeśli chodzi o robienie zdjęć to sposobów jest wiele. Najważniejsze aby mieć czas. Nie tylko dla siebie ale również i dla nich. Cześć zdjęć jest robiona na tele czyli czysta obserwacja, a inne już jak widać z bliska. Do tej drugiej opcji potrzebna jest akceptacja. Najpierw człowiek, później zdjęcie. Tego się trzymam.
Tanji wydaje się ciekawym miejscem! Dobrze widzę, że tam w zasadzie w ogóle nie ma turystów? 🙂
Można stwierdzić, że turystów jest jak na lekarstwo. Coś się trafia, ale podczas moich wizyt było to na lekarstwo. Podążając jednak dalej w głąb Gambii, miałem sytuację, że białej twarzy nie widziałem 5 dni. Nawet swojej, bo nie było lusterka 🙂